domingo, 26 de septiembre de 2010

o fracaso da entrada de balde



*
escribo desde Madrid o domingo 26 sobre o

5 de setembro de 2010 (Santiago)


fin de semana redondo: aquel venres Marky ramone, o sábado cine e o domingo comezaba cun paseo por o casco vello e un martini nunha terraza con clase de galinglish included. // xantamos na casa e cando iamos polo porto da sobremesa recibimos un s.o.s. para salvagardar a integridade dun amigo pero non estabamos preocupados (mesmo si a prensa aterrorizaba a todo aquel que quixera achegarse ao concerto instándolle a que chegara ás 4 da tarde...) non se vía xente contraperegrina //
mtv galicia xacobeo // imos andando ata o monte do gozo
de camiño atopamos a marcos (o ruso de la fiesta de los maniquíes, fisio, xogador de baloncesto e radio-activo), a mahía, xornalista, productor e guionista zopilote, a andrés reixa (que non se perde un so concerto que pague a pena),
jaime o cámara* (as primeiras fotos nas que salgo eu sacounas el) e ricardo de barreiros (actor)
que finalmente decide vir... beautiful people under the stars... é que o cartace era do máis interesante e aínda que os litros no interior custasen 9 € na barra e 10 dos mochilamen a entrada por riba era de balde: Cornelius 1960, a fresca banda dos de Vilagarcía (chámame a atención o tema "Extermination Angels", un pouco máis salvaxe do que penso que adoitan a facer)
The Temper Trap, e o seu son -que eu diría tranqui alternativo-

Echo & the bunnymen e Arcade Fire... aos echo gustaríalles tocar unha con Arcade Fire
por que non llo pides?, pregunta o presentador e o cantante responde: "porque eles son unhas rock'n'roll stars pero eu son unha lenda, que mo pidan a min"
tiña ganas de velos en directo despois de escoitar o seu primeiro disco Funeral (2004) hai uns anos e altas expectativas pero non podo máis que recoñecer que o de Arcade foi todo un señor concerto: ver aos músicos disfrutando
trocando instrumentos (agás as violinistas)
e brincado dun lado ao outro do escenario... fixéronme bailar, cantar e abrazar//
o único chusco foron as cintas "cariocas" (puag!) pero que mesmo se lle permiten porque a mellor sen dúbida era a acordeonista (e baterista, e teclista, e vocal), a luz de toda a banda...
incrible que non estivera cheo... // a única vez que estivera antes fora no concerto de Springsteen e alí non cabía mosca // é normal que se lle chame o monte do gozo --polo menos musical-- (mesmo si cheira a porco de cando en vez) ///

jueves, 16 de septiembre de 2010

Leonard Cohen y la humildad poética

Ourense, 12 de setembro de 2010
empezar la tarde con lo popular de la romería A RISCA
terminar la noche con la poesía en un concierto
volar por la carretera ida vigo-ourense
los americanos que nos ven en el backstage se quejan de las pegatinas:
he's not working he's not working she's not working;
yo, a punto de explicar: "excuse me, he's one of the executive producers
and we are his partners"
ver a las coristas preparándose
ver a Leonard vistiéndose en su camerino
de las 3 horas y 1/2 de concierto
me quedo con:
las descripciones que Cohen poetizaba de sus compañeros:
the musician of musicians, the pilgrim of the notes, the sculpter of time...
la frase: thank you for your warm hospitality, que decía una y otra vez
(y que después he comprobado que dice incluso en las grabaciones LIVE)
el público entregado desde el principio
el público de pie; cohen arrodillado
la compensación del universo
la primera vez que un segurata me dice que me siente
debe ser porque Feijóo y Baltar están entre el público

que la primera canción fuese: "dance me til the end of love";
que bailara "Aleluya" en una salida de emergencia,
flipar con the tower of song,
llamar a mamá para que escuche Suzanne,
y que en la penúltima canción el mundo entero aplauda
"first we take Manhattan then we take Berlin"
la primera parte me emocionó
la segunda me cansó
y los bises fueron perfectos

volar por la carretera vuelta ourense-vigo
e ir pensando que su voz
con los años y el réber
es mucho más hermosa